Deel 3. Samen, in verbinding, in en met de natuur.

We weven verder, als de volgende kleur op deel 2. Nu met wat meer beelden.

Het werd avond. Het was zover. Het restaurant, hoe kan het ook anders, ‘De Zoete Bron’, was de afspraakplaats. Het was er heel warm, duf en lawaaierig. Al snel waren we met een groep van ongeveer 40 natuurliefhebbers, coaches, leidinggevenden en consultants. De plichtsbewuste klaargezette stoelen, opgesteld in saaie rijtjes, wachtten ons op om er in neer te ploffen. We beslisten al snel iets anders: meteen het frisse bos induiken en onderweg zou ik gaandeweg wel mijn verhaal delen. Op naar een levendige verfrissende plek. Aan het grote meer hielden we even halt, waar ik de aanwezigen uitnodigde om onze weg in stilte te vervolgen.

Hierbij vroeg ik om ons in te beelden dat we ons zouden voortbewegen als één geheel, dat deel uitmaakte van het bos en ecosysteem in en rondom ons. Een uitdaging, gezien we nog geen kennismakingsrondje hadden gehouden. Eén ding verbond ons alleszins: we hebben iets met de natuur. Plots verscheen onze dame waarmee we tijdens de namiddag zo mooi gepraat hadden (zie deel 2). Wat een leuke verrassing! En zo vertrok ons geheel. In stilte. We wandelden voorbij de ganzen.

Lees meer

Natuurcoaching is verbinden met het leven. Deel 2.

Deel 2. De zoete bron doet leven.

De gans lieten we achter op haar territorium. We wandelden verder langs het meer, recht het bos in. Een vrolijk kindergejoel doorheen de bomen trok onze aandacht. ‘Oh ja, dat is de Zoete bron daar. Of eigenlijk de Minnebron’, wees Rudy. Kinderen speelden er op los met water. De moeder keek glunderend toe. Toen we ook even water wilden tappen, grinnikte ze: ‘De kinderen spelen op hun blote voeten’. Ook zogen ze water op en gebruikten hun mond als waterpistool om elkaar nat te spuiten. Ik voelde mijn lippen in een glimlach trekken. Heb je dat ook nog gedaan toen je kind was? En nu, doe je het nog? Water doet spelen. Water doet leven. Ze vervolgde: ‘Vele ouders vinden dat raar dat mijn kinderen zo rollebollen, zeker op hun blote voeten’.

Wat voor haar en mij een evidentie is, is dat niet altijd voor een ander. Dit zouden we later in de vooravond bevestigd zien, toen we een hapje gingen eten, vooraleer het coachcafé zou starten. Bij een brasserie zat er naast ons een koppel grootouders met volle teugen te genieten van een wijntje. Hun kleinkinderen, een meisjestweeling van een jaar of … Lees meer

Natuurcoaching is verbinden met het leven. Deel 1.

Deel 1. De gans.

Gisteren (06/06) was het Coachcafé in Leuven. Een mooi initiatief onder leiding van Anne-Marie Walgering en Peter Plusquin. Ik mocht er mijn verhaal over natuurcoaching met de Koraalwaaier brengen. Het oude mystieke Meerdalwoud, in Oud-Heverlee,  werd gekozen als onze ‘place to be’.

Ter voorbereiding vertrok ik al in de namiddag. Met het zalige warme weer, samen met Rudy, het woud gaan verkennen. We lieten hiervoor het geurende lindebloesemende Gent even achter ons.

Eens aangekomen, begaven we ons snel naar het bos. We waren nog maar een paar stappen ver, en werden opgehouden bij de immense vijver. Een trio ganzen met jongen dat er gezellig zat te keuvelen trok onze aandacht. Je kent dat wel, dat luidruchtig, soms gezellig, kwekkend gebabbel van ganzen. Ook al ben ik zo een natuurmens, met ganzen heb ik altijd al een vreemde relatie gehad. Als kind kreeg ik af en toe een beet van een gans. Ik speelde zo graag met hen. We waren toen even groot van gestalte. Het was zo leuk om met hen tikkertje te spelen. Dat was in de periode toen we in de Gers woonden, in het zuiden van Frankrijk. Toen hadden we, als ik me … Lees meer

Natuurcoaching brengt je levensstijl in beweging

Ontluikende waterlelies, zachtjes drijvend op de stille vijver. Een waterjuffer strijkt sierlijk neer op het lelieblad. Oogjes duiken op uit het water. ‘Plons’, klinkt het even later. Een kikker. Een koppel eenden vliegt kwakend over mijn hoofd heen. Een zachte bries streelt mijn wang. Op de achtergrond voel ik een aanwezigheid. Ik draai mijn hoofd zachtjes om. Een grazend hert. Nietsvermoedend, voedt ze zich met het lekkere sappige gras. Ik oberveer haar. Hier, op deze plek, voel ik mij thuis. Diep verbonden ben ik met dit gehele ecosysteem van en rond de vijver. Een warm gelukkig gevoel rijst op in mijn hartstreek. Liefde. Als lag mijn vroegere pasgeboren baby in mijn armen. Hoe kan ik anders dan goed voor dit ecosysteem te zorgen? Dit gevoel van verbondenheid helpt mij ook om goed voor mezelf te zorgen. Bij elke nieuwe keuze waar ik voor sta, stel ik me de vraag: is dit ecologisch voor mezelf, voor de ander, de samenleving en de aarde?

We leven in een tijd waarin we de natuur in ons leven beginnen te missen. Mensen zijn op zoek naar een levensstijl die zinvol is en gezond en waarbij de natuur terug een plek krijgt. De huidige toestand … Lees meer

Coachen in de natuur is nog geen natuurcoaching

De krantenartikels over loopbaancoaching in de natuur hebben heel wat stof doen opwaaien in de coachwereld. Voorstanders, tegenstanders, sceptici, critici, een heel ecosysteem kwam tot leven. En terecht, als we ons zuiver op de krantenartikels baseren, krijgen we een mager beeld van wat een begeleiding in de natuur inhoudt. Zo fronsten mijn wenkbrauwen ook en rezen er een aantal vragen op.

 

Waarom lachen we met coaching?

Als ik de krantenartikels en de reacties lees, dan krijg ik het beeld van een coach die adviseert, problemen van de klant oplost en een goede babbel doet met de cliënt. In dit geval zou ik zeggen: kom je zo een coach tegen, wees dan bezorgd. Coachen is een vak. Het is een vak waarbij een jarenlang leerproces en persoonlijke ontwikkeling aan vooraf gaat en dit via degelijke opleiding. In de opleiding heb je kaders meegekregen over het mensbeeld, je bent getraind in coachvaardigheden, je hebt geleerd om kritisch te zijn en je hebt een gefundeerde coachvisie eigen gemaakt. Ook blijft een bekwame coach zich bijscholen op allerlei manieren middels literatuur, intervisies, deelname aan studiedagen, enz … Dus ja, het coachvak mag zeker meer serieus genomen worden.

Als je coach wil worden besef … Lees meer

Terugblik op een dag vol verbinding.

Terugblik op een dag vol verbinding.

22 april 2018. Boeklaunch Handboek Natuurcoaching.

Plaats: Baarbeekhoeve

De ooievaar.

Wow, dat we dàt mochten meemaken! En dan nog wel op de dag van mijn boeklancering!

We vleiden ons neer in het gras, samen met een aantal kennissen die ondertussen waren toegekomen. We keuvelden wat over koetjes en kalfjes en over onze lopende projecten, onder de schaduw van een boom met een prachtige kruin. De zon scheen hard en elke schaduw bracht wat verkoeling.

Net wanneer een van onze kennissen de woorden uitsprak ‘we hebben iets nieuws nodig’, en ik helemaal klaar was om die dag mijn nieuw boek te lanceren, scheerde een pracht van een ooievaar laag boven onze hoofden. We hadden hem kunnen aanraken, hadden we dat gewild. Zo dicht was hij. Hij steeg opnieuw op en streek neer op het dak van de Baarbeekhoeve. Hij observeerde ons. Even later daalde de ooievaar naast ons neer, en stapte met zijn lange fijne poten in alle rust langs ons heen. Zijn kleine kop met zijn heel lange puntige oranje bek, kantelde af en toe een beetje, eens links eens rechts. Hij bleef op afstand. Af en toe hield hij even halt en keek

Lees meer

The seeds of Vandana Shiva

Vandana Shiva is een voornaam ecofeministe. Binnenkort komt een film uit over haar levensverhaal en haar missie. Wij kijken er alvast naar uit!

Lees meer