Hoewel ik als fietsende reiziger geregeld omringd word door unieke landschappen, merk ik dat ik vaak niet op de hoogte ben van hoe deze natuur tot zijn uiting is gekomen. Soms is dat ook niet nodig. Ik lig met gesloten ogen te genieten in het gras, luisterend naar snel voorbijvliegende insecten, tsjilpende vogels en krakende takken, allemaal hun leven aan het leiden en gewoon aan het zijn. Het is al bijna alsof ik het een vanzelfsprekendheid vind dat we hier met zijn allen bestaan, maar soms vraag ik me toch af, waar ga jij naartoe? Waar is deze libelle naar op zoek? Waarom zijn de kraaien zo wild vandaag en waar komt deze kikker plots vandaan?

Tweede belevingslaag: Natuurkennis

“In every walk in nature one receives more then he seeks” – (John Muir, geciteerd door Ann Sterckx in het Handboek Natuurcoaching).

Zo komen we na welzijn bij de belevingslaag Natuurkennis uit De Koraalwaaier.

Het is me al een aantal keer voorgevallen dat ik me op een mooie plek bevind en dat ik plots een informatiebord zie staan met alles wat er te weten valt over dat landschap. Na het lezen sta ik dan in een soort awe te staren en het landschap opnieuw in me op te nemen, alsof het deze keer nóg kostbaarder is. De gegeven informatie zie ik vaak als een meerwaarde en het valt ook op dat anderen erna met meer respect en bewondering met deze natuur willen omgaan. Alsof de natuur het dan pas heeft verdiend om door mensen geapprecieerd te worden, na iets wonderbaarlijks te hebben volbracht. Het heeft wel een heel positief effect.

Zo was ik een aantal dagen geleden in de Camargue. Een natuurreservaat aan de oceaan in het Zuidoosten van Frankrijk. Het was zalig om te fietsen door de verfrissende natuur, de vlotte paden te volgen en omringd te worden door flamingo’s, wilde paarden en stieren. Het landschap deed me heel hard denken aan de Atacama woestijn in Bolivië waar het water dezelfde rode kleur heeft en waar er dezelfde dieren te vinden zijn. Dit helemaal aan de andere kant van de wereld. Het contrast tussen mij en de andere bezoekers was enorm. Ik als fietser, blootgesteld aan de omgeving, stopte vrijwel constant om alles in me op te nemen waarbij andere bezoekers in hun auto’s bleven met air-conditioning en maar af en toe uitstapten voor een foto. Zo is het inderdaad moeilijk om je verbonden te voelen als je volledig in je eigen comfortabele cocon zit.

Ik genoot helemaal van alles wat er rond mij gebeurde en ’s avonds in mijn tent zocht ik toch wat meer op over de regio. Zo leerde ik welke vogelsoorten er allemaal kwamen, wat ze aten en welke invloed de zoutindustrie heeft op de voeding van de dieren en de bodems van de moerassen. Ook dat de paarden niet meer wild zijn maar een eigenaar hebben, en dat de aanleg van de zeedijk in het begin voor heel wat problemen had gezorgd in het ecosysteem. Zo zie je maar weer, alles is verbonden.

We mogen niet vergeten welke drastische impact we kunnen hebben op de natuur door kleine dingen te doen die wij als normaal beschouwen. Of we nu een hele zeedijk bouwen, niet recycleren, dierlijke producten eten of vaak de vlieger nemen, het heeft allemaal serieuze gevolgen. Kennis verwerven is sowieso een begin om het in de toekomst anders aan te pakken, om mensen te laten nadenken en om meer respect te voelen voor de natuur waarin we ons bevinden.

Ik voel me telkens meer verbonden met mijn natuurlijke omgeving nadat ik me wat heb verdiept in het ecosysteem van die plek. De vogels krijgen een persoonlijkheid en die libelle is waarschijnlijk op zoek naar een partner. Vanaf nu dus, hoe meer informatie, hoe beter!

29/09/2018 Instagram Zinzoekers zuidwaarts onderweg