Regelmatig krijg ik de vraag bij lezingen of tijdens de opleiding Natuurcoaching: ‘Wat doe je als je in de stad werkt en woont; je natuurcoaching in de stad wil doen? Kan dat wel?’ Met deze vraag wordt er verondersteld dat we natuurcoaching enkel doen daar waar het wat wilder is. Vroeger dacht ik ook zo. Vandaag niet meer … Nu antwoord ik zoals Emma Marris: ‘Natuur is overal, als je het maar ziet’. Het komt er dus op aan om ook de kleine stukjes natuur, hoe klein ook, te eren.
Wat is natuur voor jou? Beslaat natuur enkel die weidse wildere zo goed als onbereikbare plekken? Of kun je in je stad ook verborgen natuurplekjes vinden? Ik woon in Gent en daar zoek ik de Blaarmeersen op, waar men tegenwoordig hele delen laat verwilderen. Of een woekerende klimop die een vervallen huis heeft veroverd kan ook heel inspirerend zijn. Een verlaten stuk grond dat verwilderd is naast een huis kan ook heel fijn zijn. Het is trouwens ook niet zo dat je altijd wilde plekken nodig hebt om aan natuurcoaching te doen. Soms kan in een charmant parkje waar je cliënt zich veilig en geborgen kan voelen, en diep geraakt kan worden door de schoonheid van bv een rozentuin, ook veel teweeg brengen in zijn proces. Of het samen bezoeken van een gemeenschaps- of permacultuurtuin als uitnodiging om na te denken over levensstijl. Uiteraard dit alles zorgzaam gekaderd binnen wat de cliënt in zijn ontwikkeling nodig heeft.
En ben je geen natuurcoach, dan is het eveneens een aanrader om je eigen verborgen natuurplekjes in je omgeving te zoeken. Waar in je stad zijn die verborgen plekjes waar leven broeit en bloeit en jou inspireren?
Het filmpje duurt een 20-tal minuten. In het begin geeft Marris een opbouwend betoog en schetst de situatie zoals we vandaag doorgaans naar natuur kijken, en hoe het met de natuur gesteld is. Halverwege komt de shwung er in en werkt ze toe naar een krachtig hoogtepunt. Een uitnodiging om te blijven kijken of luisteren. Het is de moeite waard.