Van jongs af ben ik geboeid door de natuur. Het liefst ben ik buiten, in de velden, de bossen of thuis in de moestuin of in de boomgaard. De natuur heeft me al heel mijn leven erg geïnspireerd. Een opleiding als bioloog was dan ook een heel evidente keuze. Toch was het iets anders dat me aantrok in de natuur dan het puur wetenschappelijke. Het gevoel, de ervaring, de beleving, dat was hetgeen me telkens het meest bijbleef.

Een bezoek aan een imker in de lagere school is me altijd heel erg bijgebleven. De fascinatie voor deze ongelooflijke dieren borrelde toen al even op. In 2009 volgde ik een cursus ‘beginnend imker’ in Tessenderlo. Sindsdien ben ik gepassioneerd door bijen. Wat begon met 1 bijenvolk, groeide al snel uit tot 5, 10, 20 volken. Al gauw voelde ik mij gewrongen met de erg ingrijpende manier van bijen houden die me was aangeleerd. Door allerhande technieken de bijen in een strak keurslijf dwingen, met het oog op maximale honingoogst,  dat strookte niet met mijn ervaring met bijen als ‘wijze’ dieren.

Heel wat boeken over honingbijen en hun vernuftige manier van samenwerken nam ik ter hand. Op dat moment maakte ik ook kennis met de zwarte bij, ons inheemse bijenras dat in onze regio zo goed als uitgestorven is. Ik besloot hiermee te gaan werken.

Met een aantal collega’s richtte ik mee de vzw Limburgse Zwarte Bij op, een vereniging voor het behoud van de zwarte bij in onze contreien. In 2016 volgde ik een cursus biodynamisch imkeren en ondervond dat een meer natuurlijke manier van bijen houden echt bij me paste. Sindsdien ga ik veel ‘vrijer’ met mijn bijen om. En dat heeft me al talloze prachtige en heel inspirerende momenten bezorgd. Bovendien geloof ik ook dat een groot aandeel van de problemen waar onze bijen vandaag de dag mee te kampen hebben, kan opgelost worden door onze manier van omgaan met deze fantastische wezens aan te passen naar een meer natuurlijke vorm. Een vorm waarbij wij als mensen zelfs heel veel kunnen leren van de bijen.