We weven verder, als de volgende kleur op deel 2. Nu met wat meer beelden.

Het werd avond. Het was zover. Het restaurant, hoe kan het ook anders, ‘De Zoete Bron’, was de afspraakplaats. Het was er heel warm, duf en lawaaierig. Al snel waren we met een groep van ongeveer 40 natuurliefhebbers, coaches, leidinggevenden en consultants. De plichtsbewuste klaargezette stoelen, opgesteld in saaie rijtjes, wachtten ons op om er in neer te ploffen. We beslisten al snel iets anders: meteen het frisse bos induiken en onderweg zou ik gaandeweg wel mijn verhaal delen. Op naar een levendige verfrissende plek. Aan het grote meer hielden we even halt, waar ik de aanwezigen uitnodigde om onze weg in stilte te vervolgen.

Hierbij vroeg ik om ons in te beelden dat we ons zouden voortbewegen als één geheel, dat deel uitmaakte van het bos en ecosysteem in en rondom ons. Een uitdaging, gezien we nog geen kennismakingsrondje hadden gehouden. Eén ding verbond ons alleszins: we hebben iets met de natuur. Plots verscheen onze dame waarmee we tijdens de namiddag zo mooi gepraat hadden (zie deel 2). Wat een leuke verrassing! En zo vertrok ons geheel. In stilte. We wandelden voorbij de ganzen. Diezelfde gans van in de namiddag leek me op te merken. Ons contact was anders deze keer. Hij herkende me. Het verraste me dat hij niet meer naar ons blies, ook niet naar de voorbij wandelende groep. Ik interpreteerde het als dat hij vertrouwen had dat we zijn territorium met rust zouden laten. We mochten van hem er zijn, in het zijn. Even verder moesten we over een brugje. Een koppel hield er een gezellige romantische avondmaaltijd. Als een rups en met een stille groet schuifden we langs hen heen. Sommigen gniffelden en giechelden.

We naderden de Zoete bron. Een paar omgevallen bomen deden ons wat klauteren. Sommigen kozen om door de modder te ploeteren. Of zelfs een omwegje te nemen. Zoiets zou een natuurcoach, afhankelijk van de aanmelding, niet aan zich voorbij laten gaan. Deze keer wel. We hielpen elkaar waar nodig. Dit alles in stilte. Een mooi beeld. Daden zonder woorden.

Aan de Zoete bron zagen we mensen hun flessen vullen. Het leek wel een avondritueel. Het moet heerlijk zijn om dagelijks door dit prachtige bos te wandelen, en telkens de dankbaarheid te voelen om zuiver water te mogen drinken. Met de handen rond de fles, deze onder de straal plaatsen en toekijken en luisteren hoe de fles zich zachtjes vult, met dat helende gezonde water.

Een paar minuten later arriveerden we bij de kapel. Daar streken we neer als een groep wilde ganzen op een weide. Deze magische plek is gekend voor haar wonderen en genezingen, zo staat er in de beschrijving over de kapel. Na de lange deugddoende stilte een ideale plek om er elkaar wat beter te leren kennen, en op een andere manier in de ontmoeting te gaan.

Nadien vertelde ik over het ontstaan van het handboek Natuurcoaching, de achterliggende visie en de Koraalwaaier. We sloten af met een intens kruisbestuivingsmoment. De oefening bestond er uit elkaar te beluisteren bij het delen van een herinnering die getuigde van diep contact met de natuur. 'Luister, kijk en voel wat dit met de verteller doet en ook met jezelf als luisteraar', was de leidraad.

Ondertussen, terwijl iedereen in elkaars ervaringen gezogen werd en de energie oprees, vroeg ik me iets anders af. Zou deze bijzondere machtige plek ook onze maatschappelijke wonden kunnen helen?  Burn-outs, bore-outs, depressies, eenzaamheid ... Het zou nog een mooie vraag zijn om hier verder op door te bomen en oefeningen rond te doen.

We deden uiteindelijk iets anders, na het gezamenlijk reflecteren. Terwijl we onze wandeling verder zetten, stelde ik een nieuwe oefening voor. ''In' de metafoor staan' noem ik deze. Je kon kiezen om dit alleen of per twee te doen. Per twee was vooral voor diegenen die coach waren en eens wilden uitproberen bij elkaar. Voor diegenen die verkozen het op hun eentje te doen, werd de oefening een beetje aangepast naar eerder een afgeleide mini vision quest. De vraag voor allen die mocht geëxploreerd worden was, om in het thema van de avond te blijven, 'hoe verhoud ik me met de natuur?'. Ik leg hier niet uit hoe de oefening dan juist verloopt, het zou ons te ver brengen. Je kan het in mijn boek lezen hoe ik dieper ga dan het spiegelen. Ik wandelde voorop, en naarmate ik verder schrijdde, verkleinde de groep. Ieder vond zo wel zijn plekje. De verzamelplek, in een soort kuip van het bos, waar reuzebomen in een cirkel staan, was op voorhand doorgegeven. Even later zagen we zo nu en dan iemand of een tweetal personen uit de struiken of uit het diepere bos verschijnen. Dat brengt me telkens weer in een staat van verwondering en bewondering - in het Engels 're-enchantment'. Het lijkt dan alsof er allerlei boswezens of elfen uit het niets, of beter gezegd, uit de struiken of uit de diepste hoekjes van het bos verschijnen.

Het idee bestond eruit om erna nog ervaringen uit te wisselen en daaruit kennis te creëren. Dat is zo boeiend. Helaas viel de avond en werd het tijd het bos te verlaten. De muggen waren ondertussen ook blij met het onverwachte diner. We rondden af, er werden bedankwoorden geuit en we keerden terug. Niet in stilte, niet rumoerig, maar wel verbonden, ...

Dankjewel aan allen. Om ons samen te verbinden, in en met de natuur.

Ann Sterckx