Spanje. Er zijn dagen dat ik bijna 80 kilometer fiets op drukke banen vol auto’s en gigantische vrachtwagens. Het kan enorm stresserend en uitputtend zijn en is iets dat ik meestal probeer te vermijden. Het lawaai, de geur, de droge smaak in mijn mond van de uitlaatgassen en de constante alertheid eisen een serieuze tol. Ze zorgen voor een leeg gevoel op het einde van mijn dag.
Derde belevingslaag: schoonheid
We kunnen de wereld afreizen op zoek naar schoonheid, maar we moeten haar in ons dragen om haar te kunnen vinden. (Ralph Waldo Emerson)
Deze week startte ik met fietsen in de vroege ochtend, nog voordat het licht was. Na anderhalf uur moest ik een serieuze berg op vol auto’s en was dus niet al te veel met de omgeving daarbuiten bezig. Tot ik eventjes achterom keek. Het was prachtig. De gouden gloed van de opkomende zon scheen op een klein bos net naast de drukke baan. Normaal zou het me misschien niet eens opgevallen zijn maar het contrast tegenover de rest van het landschap was te groot om het niet te zien. Een gevoel van dankbaarheid en euforie vulde mijn lichaam en er verscheen snel een brede lach op mijn gezicht. In een overgelukkige bui riep ik ‘Danku!’ naar de bossen in de verte. De passagier in de auto naast me lachte mee, gevolgd door een duimpje omhoog. Jij ook bedankt meneer, dacht ik in mezelf.
De schoonheid van de natuur raakt me vaak op onverwachte momenten. Vaak als ik druk bezig ben met iets anders, oververvalt de natuur me plots alsof het eventjes mijn aandacht wil. Dan springt er plots een jong hert uit de bossen, vliegt er een vogel mee naast me of op momenten dat ik even achterom kijk. Ik moest even terugdenken aan die momenten op andere reizen, waarbij ik een verre afstand afreisde om een bepaald landschap te bewonderen. Ondanks het waanzinnige landschap was mijn verbinding vaak minder sterk dan nu tijdens deze reis. Ik reis bewuster deze keer. De schoonheid die ik nu meer op me laat inwerken, doet iets met mij.
Dankzij de oefeningen en reflectievragen uit het Handboek Natuurcoaching, ben ik erachter gekomen dat beweging me het meest ontroert. De wind die de bomen doet dansen, een wild dier of de rijzende zon die het landschap kleurt. Wie weet zegt dat ook iets over mezelf aangezien ik als fietsreiziger constant in beweging ben. Ik associeer het met vooruitgang, ontdekking en nieuwsgierigheid. Misschien wilt het ook wel zeggen dat ik iets nodig heb dat me bezig houdt en dat stilstand me te snel verveelt. Ik word er onrustig van en apprecieer het moment, het ‘nu’, niet voldoende.
Mijn uitdaging is hier duidelijk: Leef meer in het moment. Tot op heden was ik me hiervan niet eerder bewust. Ik ga hier verder mee aan de slag.
Wordt vervolgd!