I do not know whether it is possible to love the planet or not, but I do know we can love the places we see, smell and experience. (David Orr)
Ik ben nog steeds in Spanje. Ter hoogte van Valencia. Ik heb me vooral geconcentreerd op de vierde belevingslaag, de zintuigen. Het wordt allemaal een beetje moeilijker en uitdagender. De natuur voelt niet langer aan als een decor, maar eerder als een gelijkwaardig wezen. Bewust worden van al mijn zintuigen is iets dat ik nog nooit eerder heb gedaan. Meestal houdt het op bij luisteren naar vogels en insecten en ben ik niet alert voor de reactie van mijn lichaam hierop. Ik moet dus terug naar de basis, het primitieve zoeken in mezelf.
Het kan nogal overweldigend zijn. Door De Koraalwaaier leerde ik dat we enorm veel zintuigen hebben, meer dan de gewone vijf! Of het zijn eerder gewaarwordingen, zoals Ann ze noemt. Met dit inzicht werd ik me bewust van élk gevoel. Ik merk nu meer hoe mijn oren spitsen telkens wanneer ik een hond hoor. Hoe mijn hartritme daardoor instant een onaangename snelheid bereikt. Gevolgd door een droge keel en een kwellend gevoel vanaf mijn borstkas tot het puntje van mijn hoofd. Bij zo’n extreme angst, voel ik elk haarsprietje op mijn lichaam en vlucht ik letterlijk voor mijn leven. Aan de andere kant merk ik dat ik enorm snel kan fietsen wanneer er gevaar loert. De overlevingsdrang is enorm en hierdoor bereik ik mijn limieten. De angst voor wilde honden zorgt ervoor dat ik regelmatig mentale stress ervaar in een mooi landschap, omdat ze meestal daar te vinden zijn. Het is interessant om te ervaren hoe ik reageer, alleen al als ik een hond hoor, zonder ze zelfs te voelen of te zien. Mijn gehoor gaat ervan uit dat de hond gevaarlijk is, terwijl mijn zicht misschien zou merken dat de hond gewoon onrustig is omdat het heel de dag achter een hek zit. En als ik de hond kunnen strelen, zou ik misschien appreciatie tonen voor de zachtheid van de haren, waardoor de angst wegvalt.
Mijn ogen gebruik ik waarschijnlijk het meest. Ik besloot daarom om deze wat meer af te sluiten. Mijn focus lag nu wat meer op mijn oren. De meest efficiënte manier om mijn gehoor te gebruiken is wanneer ik in mijn tent lig. Het is donker, ik zie niets en weet niet wat er buiten mijn tent gebeurt. Mijn gehoor is scherp en ik neem alles intens in me op. Onbewust gaan we er altijd vanuit dat er gevaar loert om elke hoek, waardoor ik bij elk blaadje dat van de boom valt, bij elk vogeltje dat naast mijn tent huppelt automatisch een beeld creëer van hoe het eruit ziet. In mijn tent hoor ik meer dan wat ik gewoonlijk hoor. Door mijn ogen af te sluiten, gaan mijn oren duidelijk beter werken. Ik hoor zelfs de wind veranderen van richting, en het effect dat het heeft op de bomen. Ik hoor de trilling van een voorbijrijdende auto verderop. En nog meer, mijn reukzin wordt sterker. Ik ruik de geur van de droge nazomer.
Dit bracht me bij een herinnering aan een andere heftige natuurervaring, welke ik vorig jaar meemaakte. Toen ik eens in mijn tent lag, voelde ik plots een warm, klein lichaam naast mij. Het hijgde en ik voelde de warmte van het dier tegen mijn eigen lichaam aanleunen. Op dat moment was ik eerst angstig. Mijn automatische reactie was stoppen met bewegen en ademen. Ik dacht automatisch aan een dreiging. Na een paar minuten gleed er een enorme rust over me heen en genoot ik van de unieke beleving. Het enige wat ons scheidde was het dunne tentzeil. Nooit heb ik geweten welk dier het was. Het moet mijn lichaamswarmte geweest zijn dat het dier naar mij trok op die koude nacht. Het was een simpel gevoel van liefde tegenover een ander levend wezen, zonder elkaar te zien. Het was overweldigend en tegelijkertijd zo simpel…
Natuurlijk ervaar ik ook veel aangename effecten van mijn zintuigen. De zachte bladeren die over mijn schouders glijden wanneer ik mijn fiets door een dicht bos duw. De streling van de verschillende soorten texturen maken me rustig. Ze geven me het gevoel dat ik alleen ben op deze planeet. Lang kan staren in de verte zonder op zoek te zijn naar iets. De verschillende lagen horen die zich afspelen in het bos. Eindeloos kijken naar een boomstam en de verschillende kleuren bewonderen. Of met mijn vingers voelen hoe de textuur verandert. En mijn oor tegen de boom leggen en luisteren naar wat er zich binnenin afspeelt. Ook ruik ik tegenwoordig hoe het weer de geur beïnvloedt.
Wanneer ik mijn zintuigen maximaal benut, voel ik me klein maar ook evenwaardig aan alles rondom mij. Mijn problemen lijken niet meer zo belangrijk en het besef dat alles leeft rondom mij geeft me een enorm vredig en gelukzalig gevoel. Beseffen dat er zo veel meer is dan je denkt, maakt alles terug simpel.
23/10/2018 Instagram Zinzoekers in Valencia, Spanje