I do not know whether it is possible to love the planet or not, but I do know we can love the places we see, smell and experience. (David Orr)

Ik ben nog steeds in Spanje. Ter hoogte van Valencia. Ik heb me vooral geconcentreerd op de vierde belevingslaag, de zintuigen. Het wordt allemaal een beetje moeilijker en uitdagender. De natuur voelt niet langer aan als een decor, maar eerder als een gelijkwaardig wezen. Bewust worden van al mijn zintuigen is iets dat ik nog nooit eerder heb gedaan. Meestal houdt het op bij luisteren naar vogels en insecten en ben ik niet alert voor de reactie van mijn lichaam hierop. Ik moet dus terug naar de basis, het primitieve zoeken in mezelf.

Het kan nogal overweldigend zijn. Door De Koraalwaaier leerde ik dat we enorm veel zintuigen hebben, meer dan de gewone vijf! Of het zijn eerder gewaarwordingen, zoals Ann ze noemt. Met dit inzicht werd ik me bewust van élk gevoel. Ik merk nu meer hoe mijn oren spitsen telkens wanneer ik een hond hoor. Hoe mijn hartritme daardoor instant een onaangename snelheid bereikt. Gevolgd door een droge keel en een kwellend gevoel vanaf mijn borstkas tot het … Lees meer

Spanje. Er zijn dagen dat ik bijna 80 kilometer fiets op drukke banen vol auto’s en gigantische vrachtwagens. Het kan enorm stresserend en uitputtend zijn en is iets dat ik meestal probeer te vermijden. Het lawaai, de geur, de droge smaak in mijn mond van de uitlaatgassen en de constante alertheid eisen een serieuze tol. Ze zorgen voor een leeg gevoel op het einde van mijn dag.

Derde belevingslaag: schoonheid

We kunnen de wereld afreizen op zoek naar schoonheid, maar we moeten haar in ons dragen om haar te kunnen vinden. (Ralph Waldo Emerson)

Deze week startte ik met fietsen in de vroege ochtend, nog voordat het licht was. Na anderhalf uur moest ik een serieuze berg op vol auto’s en was dus niet al te veel met de omgeving daarbuiten bezig. Tot ik eventjes achterom keek. Het was prachtig. De gouden gloed van de opkomende zon scheen op een klein bos net naast de drukke baan. Normaal zou het me misschien niet eens opgevallen zijn maar het contrast tegenover de rest van het landschap was te groot om het niet te zien. Een gevoel van dankbaarheid en euforie vulde mijn lichaam en er verscheen snel een brede lach op … Lees meer

Richard Louv heeft het in zijn boek ‘Het laatste kind in het bos’, over het Nature Deficit Disorder. Met deze term verwijst hij naar de vele kinderen die vandaag de dag hun verbinding met de natuur niet meer kunnen vieren en hierdoor gedragsproblemen vertonen. Hij spreekt hier expliciet over ‘vervreemding van de natuurlijke wereld’. Kinderen zijn gekluisterd aan televisie of worden opgeslorpt door talloze, zinloze spelletjes en schermpjes. Richard Louv doet hiermee, uit zorg voor onze samenleving, onze toekomstige generaties en zorg voor de aarde, welke onlosmakelijk verbonden zijn, een oproep om je kind opnieuw in bomen te laten kruipen, met insecten te laten spelen, te laten sluipen in het hoge gras, en vooral ook kampen te laten bouwen. Uit een onderzoek van milieupsychologe Dr. Susan Clayton bleek dat een veelheid van de respondenten die in de Natuursector werken, als kind ook kampen bouwden.

Dit brengt me bij Kian, mijn negenjarig zoontje. Telkens weer zie ik een gelukkige Kian wanneer we het drukke (soms stinkende) Gent verlaten om onze natuurplek op te zoeken. Het eerste wat hij doet bij aankomst is ‘zijn bosje’ bezoeken, waar hij helemaal zijn wereldje bouwt. Zelf getimmerd, met gerecycleerd en natuurlijk materiaal. En … Lees meer

Regelmatig krijg ik de vraag bij lezingen of tijdens de opleiding Natuurcoaching: ‘Wat doe je als je in de stad werkt en woont; je natuurcoaching in de stad wil doen? Kan dat wel?’ Met deze vraag wordt er verondersteld dat we natuurcoaching enkel doen daar waar het wat wilder is. Vroeger dacht ik ook zo. Vandaag niet meer … Nu antwoord ik zoals Emma Marris: ‘Natuur is overal, als je het maar ziet’. Het komt er dus op aan om ook de kleine stukjes natuur, hoe klein ook, te eren.

Wat is natuur voor jou? Beslaat natuur enkel die weidse wildere zo goed als onbereikbare plekken? Of kun je in je stad ook verborgen natuurplekjes vinden? Ik woon in Gent en daar zoek ik de Blaarmeersen op, waar men tegenwoordig hele delen laat verwilderen. Of een woekerende klimop die een vervallen huis heeft veroverd kan ook heel inspirerend zijn. Een verlaten stuk grond dat verwilderd is naast een huis kan ook heel fijn zijn. Het is trouwens ook niet zo dat je altijd wilde plekken nodig hebt om aan natuurcoaching te doen. Soms kan in een charmant parkje waar je cliënt zich veilig en geborgen kan voelen, en diep geraakt … Lees meer